Kâbe aşkı ile yanıp tutuşan çocuk

Salihlerden biri şöyle anlatmıştır: Allah dostlarından birisi hacca gitmeye niyet etmişti. Bir oğlu vardı, oğlu ona “Nereye gidiyorsun?” diye sordu. O da Allah’ın evine dedi. Çocuk, kim evi görürse evin sahibini de görür zannederek “Babacığım niye beni de yanında götürmüyosun?” diye sordu. Sen buna hazır değilsin dedi. Çocuk ağlamaya başlayınca onu yanına aldı. Mikat yerlerine gelince ihrama girdiler ve Lebbeyk deyip Harem-i Şerife girdiler, Kabe-i Muazzama görülünce çocuk yere düşüp vefat etti. Babası bundan dehşete düştü ve “Çocuğum, ciğerimin parçası nerede?” demeye başladı. O sırada Kâbe’nin bir köşesinden nida edildi. Sen Kâbe’yi görmeyi istemiştin, onu buldun. O ise Kâbe’nin sahibini görmeye gelmişti ve Onu da buldu. Sonra çocuk ortadan kayboldu.

Yine bir ses nida etti. O şimdi ne bir boşlukta, ne yerde, ne de cennette bir yerdedir. Çünkü O Meliki Muktedir olan Allah’ın huzurunda sıdk makamındadır. Kabul olunmuş haccın alameti, hacdan sonra mahlûkattan sıyrılıp Allah’a karşı yapılan isyanlardan uzaklaşıp taate yönelmektir.